خواهد آمد

ای دل دیوانه‌ام

او که نامش با لبانم آشناست

من گل نرگس برایش چیده ام

باورم کن خواهد آمد، باوفاست

امشب از فرط جنون در سینه دل

یکنفس تا صبح هو هو میکند

آخر این دل، این دل بی طاقتم

دست احساس مرا رو میکند

نذر کردم لحظه‌ی تنگ غروب

نذر، یک شب اشک نیلی ریختن

بر سر هر کوچه‌ی شهر خیال

شب چراغی از نگاه آویختن

باز می‌سایم نگاهم را به راه

خیره بر دروازه‌های نیمه باز

گام‌ها فرسوده‌ام در کوچه‌ها

کوچه‌های خاکی دور و دراز

بی‌قرارم، ناشکیبم، مست مست

امشب از یاد تو لبریزم بیا

آه می‌خواهم که قبل از مرگ خویش

دست بر دامانت آویزم بیا

خواهد آمد ای دل دیوانه‌ام

او که نامش با لبانم آشناست

من گل نرگس برایش چیده‌ام

باورم کن خواهد آمد، باوفاست

مژده پاك سرشت

~*~*~*~*~*~*~*~*~

بیا که آینه‌ی روزگار زنگاری است

بیا که زخم زبان‌های دوستان کاری است

به انتظار نشستن در این زمانه‌ی یأس

برای منتظران چاره نیست ناچاری است

به ما مخند اگر شعرهای ساده‌ی ما

قبول طبع شما نیست کوچه بازاری است

چه قاب‌ها و چه تندیس‌های زرینی

گرفته ایم به نامت که کنج انباری است

نیامدی که کپرهای ما کلنگی بود

کنون بیا که بناهایمان طلاکاری است

به این خوشیم که یک شب به نامتان شادیم

تمام سال اگر کارمان عزاداری است

نه این که جمعه فقط صبح زود بیدارند

که کار منتظرانت همیشه بیداری است

به قول خواجه‌ی ما در هوای طره‌ی تو

«چه جای دم زدن نافه‌های تاتاری است»

سعید بیابانکی

~*~*~*~*~*~*~*~*~